Aυτή η κυβέρνηση μπορεί να σηκώσει το βάρος των νέων μέτρων;

Δεν αντέχουν, κάλπες στον ορίζοντα

Η κυβέρνηση δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος νέων μέτρων. Δύο φορές οι Ευρωπαίοι απέτρεψαν πρόωρες εκλογές

 Οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ δεν θέλουν επ’ ουδενί  πρόωρες εκλογές στην Ελλάδα, οι αγορές τις απεύχονται, τραπεζίτες και επιχειρηματίες τις θεωρούν «συμφορά» για την οικονομία.  Ομως οι δημοσιονομικές εξελίξεις,  η πορεία της ελληνικής οικονομίας  και οι επιπτώσεις των «αιματηρών» μέτρων που λαμβάνονται  καθ’ υπαγόρευση της τρόικας, φέρνουν όλο και πιο κοντά  τις κάλπες.  Τους επόμενους μήνες η κυβέρνηση θα βρεθεί αντιμέτωπη  με διογκούμενο κύμα αντιδράσεων και δυναμικών κινητοποιήσεων, καθώς θα είναι αναγκασμένη να προχωρήσει σε νέες μαζικές απολύσεις εργαζομένων στο δημόσιο τομέα, ενώ η ανεργία θα συνεχίζει να αυξάνεται και τα ελλείμματα των ασφαλιστικών θα καθιστούν αναγκαίες νέες περικοπές σε παροχές και συντάξεις.

Μείζον πρόβλημα θα αποδειχθεί και η διαφαινόμενη μεγάλη απόκλιση από τους δημοσιονομικούς στόχους, καθώς οι ιδιωτικοποιήσεις  δεν προχωρούν, η βαθιά ύφεση αντιστρατεύεται την προσπάθεια αύξησης των δημοσίων εσόδων, ενώ τα περιθώρια περικοπών δαπανών εξαντλούνται.

Οι Ευρωπαίοι  ενέκριναν  αυτή τη φορά την κατά… δόσεις εκταμίευση της δόσης, αντιπαρερχόμενοι το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν έχει εκπληρώσει τα συμφωνηθέντα με το τελευταίο Μνημόνιο. Ηταν μια «πολιτική» απόφαση  του Eurogroup, που δίνει ουσιαστικά πίστωση χρόνου στη χώρα και στην κυβέρνηση.

Όμως αυτή η «πίστωση» δεν μπορεί να είναι ανοιχτή, χωρίς ημερομηνία λήξης. Το επόμενο τρίμηνο, όταν θα γίνει ο νέος έλεγχος, θα υπάρχει μεγαλύτερη απόκλιση από τους στόχους, περισσότερες καθυστερήσεις στην υλοποίηση των προαπαιτούμενων,  σοβαρότερες δυσκολίες στη λήψη νέων περιοριστικών μέτρων.

Ακόμη κι αν θέλει να προχωρήσει έχοντας κόντρα τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, η κυβέρνηση θα σκοντάψει στην ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Η υπερψήφιση κάθε νέου μέτρου θα εξαρτάται από τη στάση της ΔΗΜΑΡ – η οποία  θα «στηρίζει» μεν την κυβέρνηση, αλλά θα ψηφίζει κατ’ επιλογήν, απορρίπτοντας όσα θεωρεί μη απολύτως αναγκαία.

Σαμαράς και Βενιζέλος θα βρεθούν λοιπόν «με δεμένα χέρια», καθώς δεν θα μπορούν να επιβάλουν τις επιλογές τους, ενώ παράλληλα θα καλούνται  να επωμισθούν το πολιτικό κόστος. Οσο κι αν δείχνουν αποφασισμένοι να προχωρήσουν έχοντας τη στήριξη  των Ευρωπαίων, δεν μπορούν να αγνοήσουν το πολιτικό κόστος – εκτός εάν πεισθούν ότι  η οικονομική κατάσταση και το κοινωνικό κλίμα θα βελτιωθούν θεαματικά τους επόμενους μήνες, αποφέροντας τους πολιτικά και εκλογικά οφέλη.

Από τον περασμένο Μάιο το σενάριο των πρόωρων εκλογών περιλαμβάνεται  σταθερά στους σχεδιασμούς των επιτελών του Μεγάρου Μαξίμου. Όπως αποκάλυψε μάλιστα ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ Φ. Κουβέλης μιλώντας την Τρίτη στον Σκάι, ο Αντ. Σαμαράς  και οι επιτελείς προσπάθησαν δύο φορές  να οδηγήσουν τη χώρα σε εκλογές χωρίς να φορτωθούν την ευθύνη, προκαλώντας ενδοκυβερνητική κρίση (με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και το κλείσιμο της ΕΡΤ).

Την προσφυγή στις κάλπες απέτρεψαν οι παρεμβάσεις του Διεθυντηρίου των Βρυξελλών και οι πιέσεις  από ευρωπαϊκές κυβερνήσεις – κυρίως τη γερμανική.

Οι Ευρωπαίοι φοβούνται ότι όντας αναγκασμένος να εφαρμόζει όλο και πιο σκληρά μέτρα, ο Αντ. Σαμαράς θα συνεχίζει να έχει «το ένα μάτι» στραμμένο στις εκλογές. Φρόντισαν λοιπόν να του κλείσουν αυτό το δρόμο, αποφασίζοντας να  χορηγήσουν με το σταγονόμετρο τις δόσεις του τρίτου τριμήνου και να κρατήσουν «κάβα» τα 2,6 δισ. του τελευταίου τριμήνου.

Περιορίζονται λοιπόν στο ελάχιστο οι πιθανότητες εκλογών το φθινόπωρο, καθώς θα επέφεραν «πάγωμα» της δόσης, θα δημιουργούσαν ανυπέρβλητο δημοσιονομικό-ταμειακό πρόβλημα και θα προκαλούσαν την «οργή» των Ευρωπαίων πιστωτών μας.

Πολλά θ’αλλάξουν βέβαια μετά τις γερμανικές εκλογές. Τότε, ενόψει νέου κουρέματος  – που θα πιάσει  κατά πάσα πιθανότητα και τις καταθέσεις – η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να δημιουργήσει το κατάλληλο κλίμα, ώστε η προσφυγή στις κάλπες να φανεί αναπόφευκτη λύση.

 

Χ. ΝΙΑΚΑΣ

«Περιμένοντας να ξαναγεννηθεί»

Η πικρή διαμάχη των προηγούμενων ημερών δείχνει πως ο προεκλογικός αγώνας έχει ήδη αρχίσει. Για πολλούς η δική τους εξουσία προέχει της σωτηρίας της χώρας.

Σε μερικούς μήνες θα προκηρυχθούν νέες εκλογές και τότε επιτέλους για πρώτη φορά θα μιλήσει ο ελληνικός λαός από τότε που ξεκίνησε η κρίση.

Δεν είναι όμως αξιοζήλευτος για τις επιλογές του;

«Τους τρέλανε όλους» . Γιατί;

Μήπως «Διακυβεύονται πάρα πολλά»;

Σκληρό «πόκερ» για την συμμετοχή ιδιωτών 

Μήπως… είχε εξασφαλίσει τα νώτα του ο ΓΑΠ ;

Η πρωτοβουλία του πρωθυπουργού να «παίξει με τη φωτιά», κρύβει κάτι βαθύτερο απ’ αυτό που φαίνεται; Είναι τυχαίο ότι, ο μέχρι χθες «φρόνιμος» Γιώργος Παπανδρέου μεταλλάσσεται αιφνιδίως σε «άτακτο» εταίρο;

Προφανώς ο ελιγμός του πρωθυπουργού δεν γίνεται χωρίς προηγουμένως να έχει εξασφαλίσει τα νότα του. Δεν θα ήθελα να γίνω κομιστής σεναρίων συνωμοσίας, αλλά θα μπω στον πειρασμό να σκεφθώ ότι «έχει πλάτες».

Η αναστάτωση που ήδη επικρατεί στις ευρωπαϊκές αγορές και η δυσαρέσκεια καθώς και η ανησυχία που εκδηλώνεται εκ μέρους των ευρωπαίων ηγετών, δείχνει ότι … οι πέραν του Ατλαντικού φίλοι μας κάτι ξέρουν περισσότερο από τον κύριο Σαρκοζί και την Μέρκελ !.

Παγκόσμια Τράπεζα: Μεγάλη αναστάτωση σε περίπτωση «όχι»

Ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας Ρόμπερτ Ζέλικ ανέφερε ότι το δημοψήφισμα αποτελεί μια ζαριά και σημείωσε ότι αν οι ψηφοφόροι ψηφίσουν όχι θα προκληθεί «μεγάλη αναστάτωση».

«Αν εγκριθεί, αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει μια θετική ένδειξη για τους ανθρώπους. Αν αυτό αποτύχει θα προκληθεί μεγάλη αναστάτωση», τόνισε ο Ζέλικ σε τηλεφωνική του συνέντευξη πριν από τη σύνοδο κορυφής του G20.

«Για μένα αυτό μοιάζει με ζαριά», σημείωσε και συμπλήρωσε: «Δεν ξέρω πώς θα διαμορφωθεί το ερώτημα, δεν έχουμε το ακριβές χρονοδιάγραμμα του δημοψηφίσματος, όμως αναμφιβόλως αυτό θα αυξήσει την αβεβαιότητα στις αγορές σε μια στιγμή που, όπως πιστεύω, οι άνθρωποι ήλπιζαν ότι η συμφωνία της ευρωζώνης και τα μέτρα που θα λάμβανε θα συνέβαλαν να διαλυθεί ένα μέρος αυτής της αβεβαιότητας».

Έπεσαν έξω δηλαδή…

«Φοβού τον ΓΑΠ και ζάρια φέροντα»!

Η Ελλάδα δεν μπορεί να περιμένει 10 χρόνια !

Διαβάζοντας κανείς τη συνέντευξη του Γιώργου Παπανδρέου στο Bloomberg, δεν μπορεί να μην διακρίνει την αγχώδη προσπάθεια ενός ηγέτη να ισορροπήσει ανάμεσα στις υποχρεώσεις που επιβάλλει η θέση ευθύνης την οποία κατέχει, και στη διάθεση «εναλλακτικής» προσέγγισης της πολιτικής.

Ο σημερινός Πρωθυπουργός δεν υπήρξε ποτέ «παιδί του σωλήνα». Δεν μπήκε σε καλούπια. Ακόμη και όταν βρέθηκε στην εξουσία, προσπάθησε να κρατήσει ανέπαφο ένα κομμάτι της προσωπικότητάς του, που τον κατέστησε διαχρονικά συμπαθή ακόμη και σε κοινωνικά κοινά που δεν ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ, ούτε ένιωθαν ρίγη σε κάθε άκουσμα του επωνύμου του.

Δυστυχώς για τον Πρωθυπουργό, οι δαιδαλώδεις παράμετροι της εξουσίας, και το σύστημα ΠΑΣΟΚ, που δεν δέχτηκε ποτέ ούτε και τον ίδιο, παρά μόνο με… μισή καρδιά, όταν δεν προέβαλε κάποια άλλη, αξιόπιστη εναλλακτική λύση διαδοχής για τον καταρρέοντα εκσυγχρονισμό του Κώστα Σημίτη, τον ανάγκασαν να «νερώσει» το κρασί του. Με τα γνωστά αποτελέσματα.

Σήμερα λοιπόν, σε μια εποχή προϊούσας κρίσης και επικινδυνότητας για το μέλλον της Ελλάδας, θα περίμενε κανείς από τον Γιώργο Παπανδρέου ρήξεις και όχι συμβιβασμούς. Να μην εκχωρεί στον Ευάγγελο Βενιζέλο την «πολιτική διεύθυνση» του τόπου, αλλά να προκαλεί το ΠΑΣΟΚ και τους αμφισβητίες του παπανδρεϊκού imperium, να προχωρήσουν χωρίς τον ίδιο. Να μην αναζητεί καινούριες συναινέσεις με την Αντιπολίτευση, χαρίζοντας ακόμη και την πρωθυπουργία, προκειμένου να συγκροτηθεί κυβέρνηση συνεργασίας, αλλά από τη στιγμή που διαπιστώνει το αδιέξοδο, να προσφύγει στον λαό, και να ζητήσει από τους Έλληνες να επιλέξουν.

Αντί των παραπάνω, ο Γιώργος Παπανδρέου «συνδιοικεί» με τον Ευάγγελο Βενιζέλο, ενώ με τον παλιό συμφοιτητή και συγκάτοικο Αντώνη Σαμαρά, ισχυρίζεται ότι «ύστερα από καμιά δεκαετία, θα μπορούν να καθίσουν μαζί, να πιούν ένα ποτήρι κρασί, και αναπολώντας το παρελθόν να πουν: Ας κρίνουμε τώρα πως έχουν πάει τα πράγματα στην Ελλάδα».

Δυστυχώς, αυτή η τελευταία αποστροφή του Πρωθυπουργού καταδεικνύει και το μεγάλο πρόβλημα πολιτικής εξουσίας στον τόπο. Η Ελλάδα δεν έχει τα περιθώρια να περιμένει δέκα χρόνια, ώστε ο Γιώργος Παπανδρέου να κάνει τον απολογισμό της «συγκατοίκησής» του με τον Αντώνη Σαμαρά. Η Ελλάδα έχει ανάγκη από λύσεις. Τώρα. Και τις λύσεις τις δίνει ο λαός. Μέσω των εκλογών.

Τυπικά έχουμε νέα κυβέρνηση ανασχηματισμένη …όμως η Ελλάδα θα κυβερνάται;

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι οικονομικές εξελίξεις μείζονος σημασίας για την κοινωνία και τον τόπο έχουν μετεξελιχθεί σε πολιτικές εξελίξεις έχουν σκιάσει την πορεία της χώρας.

Μετά το ναυάγιο της εθνικής συνεννόησης περάσαμε στο στάδιο της αναδόμησης της κυβέρνησης.
Βάζοντας στην αξιολογική ζυγαριά μια εθνική συνεννόηση είναι βαρύνουσας σημασίας με μια ανασχηματισμένη κυβέρνηση.

Η νέα κυβέρνηση θα επιδιώξει επανεκκίνηση της οικονομίας θα επιδιώξει να υλοποιήσει το μνημόνιο με συνέπεια.

Όμως το μνημόνιο αποδοκιμάζεται και το 70% του ελληνικού λαού τάσσεται κατά σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις.
Ο ανασχηματισμός θα δώσει χρόνο στην κυβέρνηση αλλά δεν θα λύσει το πρόβλημα της χώρας.

Η κρίση χρέους είναι εδώ και πιθανότατα θα επιδεινωθεί τους επόμενους μήνες δημιουργώντας μεγαλύτερα αδιέξοδα.
Αν η Ελλάδα μετά από 3-4 μήνες δεν τα έχει καταφέρει τότε δεν θα υπάρξει επιμήκυνση αλλά επιθετικό haircut και η χώρα θα μπει σε ένα νέο κύκλο φαύλο κύκλο επαναδόμησης του οικονομικού της μοντέλου και έχοντας μ ια κοινωνία φτωχότερη.

Δεν  ξέρουμε αν οι εκλογές είναι η καλύτερη λύση αλλά αν αποτύχουμε στην οικονομική διαχείριση της κρίσης χρέους τότε το haircut θα φαντάζει σε λίγους μήνες η καλύτερη λύση.

http://www.bankingnews.gr

 

Η Ελλάδα πλησιάζει το σημείο μηδέν χρεοκοπία ή σωτηρία…

Όλοι πλέον κατανοούν ότι το ανεφάρμοστο μνημόνιο πρέπει να αλλάξει. Όλοι κατανοούν ότι αντί η χώρα να βελτιώνεται επιδεινώνεται.

Δεν είναι ευθύνη του ΠΑΣΟΚ που κυβερνά αλλά του γενικότερου αδιεξόδου της οικονομίας.
Η ΝΔ υποστηρίζει ότι αν μειωθούν οι φορολογικοί συντελεστές θα υπάρξει ανάπτυξη.
Η πρόταση αυτή είναι ορθή αλλά ισχύει σε μια οικονομία που εμφανίζει ορισμένες προοπτικές…ανάκαμψης.

Τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας έχουν την μεγάλη την ιστορική ευκαιρία να παραμερίσουν τριτεύουσες λεπτομέρειες και διαχωριστικές γραμμές και να αποφασίσουν από κοινού να σώσουν την χώρα.

Ο Παπανδρέου προσπαθεί αλλά δεν φθάνει το αδιέξοδο πλησιάζει.

Ο Α. Σαμαράς κέρδισε πολλούς πόντους στην τελευταία του παρέμβαση προτείνοντας μέτρα αρκετά τεκμηριωμένα.
Αλλά και πάλι χρειάζεται μείγμα πολιτικής.

Τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας έχουν την μεγάλη ευκαιρία να σώσουν την χώρα και θα μείνουν και οι δύο ως οι πολιτικοί των ιστορικών αποφάσεων.
H Ελλάδα βρίσκεται στο σημείο μηδέν.
Οι πολιτκκοί αυτής της χώρας κρατούν στα χέρια τους την τύχη της κοινωνίας μας.

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΕΛΛΑΔΑ ;

Η “κυβέρνηση της κρίσης” μας… λέει καληνύχτα !

Αυτή η εθνική περιπέτεια στην οποία σεργιανίζει η Ελλάδα εδώ και ένα χρόνο, από τότε δηλαδή που η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έβαλε στο ράφι την εθνική αυτοδιάθεση, υπογράφοντας το Μνημόνιο με την τρόικα, ή… και λίγο πιο πριν, από τότε δηλαδή που κέρδισε τις εκλογές του 2009, με τη μνημειώδη πλέον διαπίστωση του «λεφτά υπάρχουν», είναι εύλογο να προσωποποιείται. Ειδικώς, ανά περίσταση, αλλά και γενικώς, υπό την έννοια της συνολικής ευθύνης για τον σχεδιασμό και την πραγμάτωσή του.

Στην Κυβέρνηση της κρίσης λοιπόν, τα πρόσωπα που συμπυκνώνουν έντονες φορτίσεις είναι ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου και ο Γιώργος Πεταλωτής. Ο Πρωθυπουργός, χωρίς την υπογραφή του οποίου τίποτα δεν θα είχε ξεκινήσει, ο Υπουργός Οικονομικών που ανέλαβε τον ρόλο της «διαρκούς Ιφιγένειας», και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.

Ο Γιώργος Πεταλωτής είναι η πιο χαρακτηριστική περίπτωση «ανθ’ ημών». Εκείνος ανέλαβε… μαύρα μεσάνυχτα, τον Σεπτέμβριο του 2010, να ανακοινώσει έναν ανασχηματισμό που κάθε άλλο παρά συγκίνησε, για να «πατσίσει» με την αναμενόμενη υπνηλία του προχωρημένου της ώρας.

Ο ίδιος ανέλαβε και απόψε το απόγευμα, να διαβάζει, με την αναγνωρίσιμη πλέον χροιά φωνής, την εκποίηση των «εθνικών ασημικών», στην απέλπιδα μάλλον προσπάθεια να πειστούν οι τοποτηρητές των δανειστών ότι «και θέλουμε, και μπορούμε».

Από μια πλευρά, αυτός είναι ο άχαρος ρόλος του εκάστοτε κυβερνητικού εκπροσώπου: Να εμφανίζεται εκεί που κανένας άλλος δεν θα δεχόταν να βρεθεί. Απ’ την άλλη ωστόσο, ο εκάστοτε πρωταγωνιστής ή κομιστής ενός μηνύματος, βάζει την προσωπική του σφραγίδα… πάνω στη σκηνή.

Και στην περίπτωση του «ανθ’ ημών… Πεταλωτής», το κλείσιμο της ανάγνωσης της λίστας με τις εταιρείες και τους φορείς που ιδιωτικοποιούνται, είχε τον πιο εύγλωττο επίλογο:

Καλή σας νύχτα.

Μια Κυβέρνηση που… μας λέει καληνύχτα.